بهترین دوران زندگی؟

از وقتی به این جا آمده ام روزهایم فرق زیادی با گذشته کرده است. درس و تحقیق از یک طرف و هماهنگ شدن با زندگی در اینجا از طرفی دیگر چنان فضای فکریم را به خود مشغول کرده است که به ندرت گریزی به گذشته می‌زنم٫ هر چند پیوند با گذشته نیاز به هم قطاران خودش را هم دارد (یاران نیک روزگار که در سرزمین مادری جایشان گذاشتم).

امروز بعد از مدت ها رمانی به دست گرفتم. گاهی تنها درمانِ بعضی از حال-بدی هایم غوطه ور شدن در فضای یک داستان طولانی و خوش نقل است. «کافکا در کرانه» موراکامی را در کافه شروع کردم. دو فصلش را که خواندم بر این شدم که لپ تاپ را روشن کنم و این متن را بنویسم. دنیای پسر ۱۵ ساله ی داستان یکهو مرا برد به حال و هوای نوجوانی خودم. چه روزگار شیرینی بود.

اما سوالی که فکرم را مشغول کرد این است که چه دوره ای از زندگی٬ بهترین دوران عمرمان بوده است؟ (البته تا اینجای عمرمان!)

به گمانم برای من نوجوانی باشد؛ از آغاز دبیرستان تا کمی قبل از بیست سالگی. چرا آن دوران این قدر برایم برجسته است؟

شاید چون دوران بسیار پر رمز و رازی بود. خودم دنیایی را برای خودم ساخته و پرداخته بودم با فلسفه‌ها و افکار من در آوردی. قوانینش را به دلخواه خودم تغییر می‌دادم. زندگی مثل قاره جدیدی بود و من هم کاشفی تازه کار. هر آن چیز جدیدی که کشف می‌کردم به نام من ثبت می شد (و چقدر کیف می‌کردم!) مثلا فلسفه اپیکوری!! غرق بودم در خیال و اوهام و اندیشه. از خواندن نظریات ناب در کتاب‌ها یا دیدنشان در فیلم‌ها سخت به وجد می‌آمدم و تا مدت‌ها با آن افکار زندگی می‌کردم. من پادشاه سیاره‌ام بودم و هر آن طور می‌خواستم فرمان روایی می کردم. و البته خودم هم تنها فرمانبرش بودم! دیگران اما فقط بودند و بودنشان (در بیشتر موارد) مستقل از ماهیت من بود.

و می توانی حدس بزنی چقدر همه چیز نو بود. من یک تازه آدمْ بزرگ بودم که فکر می‌کرد خیلی می‌داند و خیلی می‌فهمد٫ خیلی بهتر از خیلی بزرگتر‌ها می‌فهمد. سبد من خالی بود و با وسواس و دقت پر می‌شد. اما سبد آدم بزرگ ها چیزهای دوست نداشتنی دیگری هم داشت. شکست‌ها٫ ترس‌ها٫ اندوه‌ها و کهنگی‌ها. سبد من اما باکره بود.

چه افکار بلند پروازانه‌ای که نداشتم. خیلی به خودم٬ آدم‌ها و آینده امیدوارم بودم. حتی اندکی ناامیدی در وجودم نبود. و چون هنوز رگه‌های پرسشگری کودکانه م همراهم بود هر تجربه‌ای را با هیجان و عقل نو رسیده به دقت تجزیه و تحلیل می‌کردم. همه چیز هنوز بچه‌گانه لذت بخش بود.

 اما اوضاع کم کم و به آرامی عوض شد خصوصا بعد از آن که وارد دانشگاه شدم. آن جا «من» اهمیت کمتری داشت و حالا قوانین دیگران تعیین کننده بود. نگاه دیگران اهمیتی بالاتر از نگاه من پیدا می‌کرد. اگر خلاصه بگویم زندگی در دنیای آدم بزرگ ها تا آن جایی پیش می‌رود که حتی می‌تواند تعیین کند «من» چطور بیندیشم و ایدیلوژیم چه باشد. دنیایی که بیش از کنجکاوی و خودآموزی تقلید کورکورانه است که مبادا از دور رقابت عقب بیفتی. نقل در این باره مفصل است پس بهتر است کوتاهش کنم و به وقتش بیشتر به آن بپردازم.

خلاصه شاید این‌ها بود آن دلایلی که به گمان من نوجوانی دوران طلایی زندگی من شد. بهترین زمان برای کشف صادقانه خودم و پیرامونم. عزیزی می‌گفت شاید دلیلش این است که در نوجوانی فرد هیچ مسئولیتی ندارد و برای همین تنها نیستی و هستیش و اولویت زندگیش خودش است و بس و رها و آزاد از هر دغدغه‌ای زندگی می‌کند.

برای شما چطور؟ بهترین دوره زندگیتان کی بوده و چرا؟